کد مطلب:29921 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:101
6250. شرح نهج البلاغة:عبد اللَّه بن زبیر با علی علیه السلام دشمنی می ورزید و از وی بدگویی می كرد و حرمت او را زیر پا می گذاشت. عمر بن شُبَّه، ابن كلبی، واقدی و دیگر تاریخ نگاران، روایت كرده اند كه او در ایّامی كه ادّعای خلافت می كرد، چهل جمعه نماز خواند و در این چهل روز، بر پیامبرصلی الله علیه وآله درود نفرستاد، و خود گفت:«مرا از یاد كردن نام او باز نداشت، جز آن كه نام او، زمینه ای برای فخرفروشی دیگران می شد». در روایت محمّد بن حبیب بغدادی و ابو عبیده مُعَمَّر بن مثنی آمده است كه خانواده ای بد داشت و چون نام پیامبرصلی الله علیه وآله برده می شد، آنان سرهایشان را [به بی اعتنایی]، تكان می دادند. سعید بن جُبَیر آورده است كه عبد اللَّه بن زبیر به عبد اللَّه بن عبّاس گفت:این چه حدیثی است كه از تو می شنوم؟ [ ابن عبّاس] گفت:منظورت چیست؟ [ ابن زبیر] گفت:توبیخ و مذمّت من. [ ابن عبّاس] پاسخ داد:از پیامبر خدا شنیدم كه می فرمود:«چه زشت است كه مرد مسلمان، سیر باشد و همسایه وی گرسنه». ابن زبیر گفت:دشمنی با شما اهل این خاندان را از چهل سال پیش در دل دارم.[2]. ر. ك:ص 441 (مخالفت با دشنامگویی به او/محمّد بن حنفیّه).
6249. شرح نهج البلاغة:عبد اللَّه، همان كسی است كه زبیر را به جنگ [ با علی علیه السلام] وا داشت و همان كسی است كه رفتن به بصره را برای عایشه خوب جلوه داد. او دشنام دهنده و بی پروا بود كه با بنی هاشم، دشمنی می نمود و علی بن ابی طالب علیه السلام را دشنام می گفت و نفرین می كرد.[1].